Real and unreal: Anish Kapoor in De Pont

Na maanden opgetogen wachten is het er eindelijk zo ver: Anish Kapoor in De Pont. En hemel, wat is het mooi, overrompelend, vrolijkmakend, intrigerend en wat is het heerlijk jezelf te laten onderdompelen in zijn wereld van intense kleurbeleving, op-zijn-kop-sensatie en geluidvervorming. Alle zintuigen doen mee, tot je er duizelig van wordt. Het kanonschot schud je daarna weer even helemaal wakker en fit.

Ik heb sterk een gevoel van tegenstelling bij zijn werk. Werkelijk en onwerkelijk, aangetrokken worden (zelfs er ingezogen worden) en afgestoten worden, natuurlijk en onnatuurlijk, op zijn kop en gewoon, rustig en onrustig. Sierlijke mensen worden ineens lomp, het plafond wordt de vloer, kleur doet iets met geluid, er is extreme glans tegenover extreem mat. En zelfs voor je neus is er wat te beleven: de geur van pigment. Ik had dat nog nooit geroken, maar nu wel.

 Elk half uur verzakt je hart door een inmense knal. Een brok rode was wordt dan met een gigantische kracht in een hoek geschoten door een kanon. Je weet dat het gaat gebeuren, maar toch schrik je enorm. De spanning voert zich niet alleen in dat kanon op, maar ook in de toegestroomde menigte.

Maar als je nietsvermoedend ergens anders in het museum rondloopt en vergeten bent dat het iets over half of iets over heel is, dan is het elke keer weer schrikken.

In de spiegelserie van Vertigo is een grote holle vorm, vol met driehoekige spiegels. Heel mooi gemaakt, elk spiegeltje weerkaatst een ander stukje van De Pont en de bezoekers. Een kaleidoskoop, daar is het mee te vergelijken. Het beeld is onrustig. Verontrustend zelfs, want het is een spiegel, je hoort jezelf te zien, maar pas na enig zoeken vind je jezelf terug. En dan blijkt dat je honderd neusgaten hebt.
Geniaal, de bedenker van dit werk!

Zwevende mensen

Bij sommige werken vraag ik me af hoe die in hemelsnaam in Tilburg terecht zijn gekomen, hoe ze onbeschadigd daar aan de muur hangen, op de vloer staan. En ook hoe het mogelijk gaat zijn daar maandenlang de mensen vanaf te houden. Sommige werken wordt je echt ingezogen, niets aan te doen, gaat vanzelf. Je wilt zover mogelijk ín die blauwe holte om de vervorming van het geluid te ervaren. Zie ook het filmpje van Omroep Brabant.

Wat een tentoonstelling. Ik ga er nog vaak komen, zal er geen genoeg van kunnen krijgen. Ik zie best regelmatig een tentoonstelling, maar zo extreem gelukkig als ik van deze wordt, dat maak ik maar héél zelden mee.



Meer weten? Nieuwsuur besteedde er op vrijdag 12 oktober uitgebreid aandacht aan.



Anish Kapoor
van 13 oktober 2012 tot en met 27 januari 2013
De Pont
Wilhelminapark 1, Tilburg
www.depont.nl
Facebook
Twitter