Weer thuis in Tilburg

Gisteren kwam ik aan op Schiphol, rond 14.30uur. Grijze lucht, regen, een besnuffeling door een drugshond en daarna drie hele blije familieleden die me stonden op te wachten in de hal van Schiphol. Wat fijn dat ze er waren! Dat ik meteen wat van mijn verhalen kwijt kon, dat we heel fijn met de auto terug konden (loeizware koffer en tas vol breekbaar keramiek). Thuis wachtten twee grote verassingen: Bobo was al thuis uit het poezenpension! En mijn moeder had als welkomsmaal een grote pan boerenkool met worst gemaakt! Twee flessen wijn gingen er doorheen, ik deelde de eerste souveniertjes uit, zette een paar klokken op de wintertijd en rond 22.00 uur gingen de luiken dicht. Ik was bijna misselijk van vermoeidheid.




Na 14 uur slapen werd ik pas weer wakker, het grote uitpakken begon. Er ontstond al snel een soort altaartje van de spullen die ik mee heb genomen. Het viel me op hoeveel sketeljes, Catarinas en hoofdjes van de broden van Dia de Muertos er waren. Op een hele feestelijke manier heb ik de dood meegemaakt. Bizar detail: op Schiphol hebben we nog een kop koffie gedronen en wat gebeurt er: vlak voor ons sterft een vrouw! Ze zag er op haar paasbest uit, net als haar man. Allebei helemaal versierd met spulletjes. Vanmiddag werd ik wakker en liep in pyama door de tuin, en wat vind ik: een dood roodborstje. En weet je, het doet me niet veel. Ik denk steeds aan de Mexicanen die leven in een land waar dagelijks mensen sterven door onderlinge strijd, door drugsoorlog, door ongelukken. "Het was hun tijd om te gaan." Mexicanen leven in een gevaarlijk land, dat weten ze, de dood is er altijd, maar ze maken er geen groot ding van, anders heb je geen leven meer. Als je een lange afstandsbusrit gaat maken, wordt je gefilmd. Rijdt de bus in een ravijn, dat weten ze in elk geval wie er in de bus zat, makkelijk bij identificatie. Heel gewoon. De vrouw op Schiphol, het was haar tijd om te gaan, triest, maar het leven gaat door.



Twee Catarinas in Metepec



Nu weer in Tilburg, morgen weer aan het werk, over één week ben ik weer 100% nederlands, maak ik me wel weer druk om de dood, loopt mijn agenda weer vol, eet ik weer boterhammen met pindakaas en lasagne uit de oven, eet ik (eindelijk) weer veel fruit en groente, ga ik weer op de fiets, hoef ik niet meer na te denken bij het wcpapier (ín de pot!), en zijn winterjas en paraplu weer gewone attributen.

Eén ding is zeker: er gaat niet weer 11 jaar zitten tussen dit en het volgende bezoek aan Mexico. Hermilo: "Ya no tardas otro 11 años para regresar eh! Sino, sino... "...vienes por mi!"