Herinneringen ophalen in het Stedelijk

Gisteren blogde ik al over mijn broer in het Stedelijk. Samen gingen we er op 30 september 2012 naar toe. Hem vielen weer andere dingen op dan mij. Hier vind je mijn 'verslag'. 

Ik was benieuwd naar wat ik van het gebouw zou vinden. Zo positief als mijn broer Jeroen ben ik niet. Ik moet eraan wennen. Het heeft iets, maar eigenlijk heb ik ook met het oude gebouw te doen. Wat een aantasting van dat mooie, oude gebouw. Maar dat is vooral aan de buitenkant. Binnen merk je het amper. Mensen vroegen zich ook hardop af of ze nou in het oude of het nieuwe deel waren. Op de scheiding van de gebouwen is dat binnen niet altijd duidelijk, dus dan lijkt het ook niet aanwezig te zijn. Een goed teken.

 

Erg leuk is de nieuwe ruimte onder de monumentale trap. Daar is nu een kinderatelier gemaakt. Ze kunnen er naar hartelust creatief bezig zijn. De tekeningen hang je met magneetjes aan de wand en kom je weer ophalen als je naar huis gaat. In een zitkuil kunnen de ouders loungen en videokunst bekijken.

De werken die momenteel in het Stedelijk te zien zijn, lijken gekozen om iedereen de bekende werken weer te laten zien. Je hoort regelmatig iemand zeggen "Oh ja, dit werk, ik weet het nog, dat hing vroeger daar", of "Ooit kwam ik hier en toen was dit ene werk in bruikleen. Vreselijk!" of "Dit hing vroeger heel mooi aan het eind van die gang, weet je nog?". Voor vaste bezoekers van het Stedelijk lijkt het een tentoonstelling om herinneringen op te halen. Ook voor mij werkte dat zo. Bij de Vrolijke Figuur van Dubuffet herinnerde ik me weer dat dat lachende gezicht jaren geleden mijn bezoek aan het Stedelijk had gered, toen bleek dat Anselm Kiefers tentoonstelling de week ervoor al was gesloten.

De design afdeling start met een interactieve kast, waar je lades mag opentrekken. Best mooie objecten, maar waarom moet die kast zelf nou zo lelijk zijn?
En hier en daar lijken de werken niet goed opgehangen. Een werk van Diego Rivera hangt tegenover een raam. Het is bijna onmogelijk het te bekijken zonder schittering van het licht.

Qua keuze van de werken vond ik het weinig spectaculair. Veel mooi werk, echt heerlijk om die oude bekenden weer te 'ontmoeten', maar met zo'n spetternde opening na negen jaar had ik ook een spetterender tentoonstelling verwacht.
Heel positief was de hoeveelheid kinderen. Prachtig om die te zien in het museum en aandacht te hebben voor de werken. En hoe hou je ze weg van het apparaat van Jean Tinguely, Gismo? Dat nodigt zo uit tot aanraken, voortduwen, uitproberen, in beweging zetten.

Beneden ontdekten we twee mooie ruimtes voor de ontvangst van groepen en een mooie, lichte bibliotheek.



De winkel is mooi qua bouw, zo onder de bodem van de badkuip. Jammer van de suffe kaartencollectie, maar daar tegenover staat dan weer een prachtige, uitgebreide collectie van Lenneke Wispelwey. Kijk, daar wordt ik nou weer helemaal blij van.



Stedelijk Museum
Paulus Potterstraat 13
1071 CX Amsterdam
Dinsdag, woensdag: 11.00 - 17.00 uur
Donderdag: 11.00 - 22.00 uur
Vrijdag, zaterdag, zondag: 10.00 – 18.00 uur
www.stedelijk.nl