Toch naar de Sierra gegaan....

Voordat ik naar Mexico ging zag ik nogal wat bezorgde gezichten. Als vrouw alleen naar Mexico, het land van de narcotrafficantes, de hevige regen, dorpen die van de aardbodem worden gevaagd door modderstromen, schietpartijen, machomannen. Ik bleef steeds maar zeggen dat ik niet ten noorden van MexicoStad zou komen en niet naar de bergen zou gaan, waar doden zijn gevallen door de regen. Aan de eerste belofte heb ik me gehouden, aan de tweede niet. Maar wist ik veel dat ik in Tlahuitoltepec terecht zou komen!!!!

De dochter van Paulina, Denisse werkt als verpleegster in de Sierra Madre Norte, in het gebied van de Mixes. Daar ontmoette ze haar man, trouwde en samen kregen ze een werkelijk beeldig dochtertje. Paulina nodigde me uit bij hen op bezoek te gaan en dat leek me wel wat. Mij werd verteld dat het maar anderhalf uur rijden zou zijn, dus ver kon het niet zijn, niet diep in de bergen.

Aardewerk van de Mixes

Nou, dat viel dus anders uit...... Na de eerste bergkam over te zijn, volgden er nog ik weet niet hoeveel meer, steeds hoger, steeds minder huizen en dorpen, steeds slechtere wegen, steeds meer bochten, steeds geweldigere uitzichten, roofvogels in de lucht (volgens Paulina gieren) en steeds meer misselijk van de enorme hoogte en de idioot vele bochten. Raam open, door de neus diep inademen, door de mond uitademen. Als een idioot heb ik zo zitten ademen en genoten van het adembenemende uitzicht. Ongelofelijk dat je binnen anderhalf uur vanaf de vieze stad Oaxaca in zulke ongerepte, schone, pure natuur kunt zijn. Geen idee hoe lang de rit duurde, maar toen we aankwamen in Tamazulapan op 2600 m hoogte moest ik echt even acclimatiseren en "ontbochten".


Het leger hielp na de ramp



Het was een prachtige middag, met een bezoek aan een mooie aardewerkwinkel en een rit naar Tlahuitoltepec. Ik kwam er daar pas achter dat dat nou juist het dorp was wat in het Nederlandse nieuws is geweest met die regen. De gobernador van Oaxaca heeft toen beweerd dat een heel dorp was weggevaagd. De hele wereldpers is erop gesprongen en waar mogelijk zijn ze afgereisd naar Tlahuitoltepec (wat feitelijk onmogelijk was), maar toen bleek dat er maar een paar huizen waren weggevaagd en niet het hele dorp. Twaalf mensen zijn omgekomen. Ze woonden in de huizen die die door een modderstroom zijn verzwolgen. Heel raar gezicht: Het dorp is tegen een heftige helling aangeplakt en nu in tweeën gedeeld. Midden door het dorp loopt die modderstroom die de huizen heeft meegenomen. De mensen van de linkerkant moeten over die modder om aan de rechterkant hun boodschappen te doen.

Ik vond het schokkend, maar anderhalve maand na het gebeurde, leeft het dorp gewoon weer verder, als je het niet weet, merk je er niets van in het piepkleine centrumpje. Er is gewoon weer handel in tamales met aardappel, alle winkeltjes zijn open en in de muziekschool repeteert de jeugd er vrolijk op los.



De mensen zijn er heel klein, stevig, eeltige handen. Nooit ziek, kunnen tegen veel stoten, gepokt en gemazeld door het harde leven dat ze leiden. Er zullen daar mensen zijn die zich nog nooit met warm water hebben gedoucht. Alleen koud water uit de kraan. De vrouwen dragen prachtige geborduurde bloezen, lange rokken en cinturen van riet en wol en een doek op hun hoofd. Er wordt vrijwel alleen Mixe gesproken. Op het schooltje wordt in twee talen lesgegeven (schooltje heeft onder water gestaan, nog duidelijk was te zien tot waar het water was gekomen).

Toen iedereen erachter kwam dat de gobernador had overdreven met het bericht dat een heel dorp was weggevaagd, heeft iedereen zich zo goed als teruggetrokken en is er weinig hulp meet te vinden vanuit de staat. De weg is begaanbaar gemaakt met hulp van het leger (langs de kant van de weg zie je bomen die als luciferhoutjes zijn omgegaan en enorme hopen stenen en modder en zand), maar verder is er nu niet veel meer aan hulp. Dat gat in het dorp waar die huizen zijn weggevaagd, blijft waarcshijnlijk nog heel lang een gat, er gaan bomen op groeien en zo ontstaan een parkje in het dorp.

s Avonds zijn Paulina en ik weer terug gereisd met een combitaxi. Aardedonker buiten, alleen het licht van de koplanpen en soms ergens in de verte een paar lichtjes van een paar huizen tegen een helling. Hemel, wat is het daar aardedonker, ik weet niet of ik daar tegen zou kunnen.

Veilig aangekomen in Tlacochahuaya, waar ik vond dat ik wel een biertje had verdiend. We hadden er een voor mij bewaard, mijn biertje....... Hector was me voor geweest en had het eerder die dag opgedronken.... Hij voelde zich heel schuldig (best leuk om zo"n grote, stoere Mexicaan zich schuldig te zien voelen).