zondag 3 april 2011

Rondleiding in De Pont

De afgelopen 10 weken volgde ik bij de Vrije Academie de introductiecursus Kunstgeschiedenis. In Thalys-treinvaart van de Grieken tot de moderne kunst. Ik ben wederom bevestigd in mijn overtuiging dat alleen de moderne kunst mij écht enorm kan boeien.... Zeg ik nu iets heel ergs?
Bij het videowerk van Bill Viola

Als afsluiting kregen we op 2 april 2011 van onze cursusleidster, Iris Meindertsma, een rondleiding door De Pont. Geweldig! Eén van mijn favoriete musea. Met een groepje van ongeveer 12 door het museum en stilstaan bij bijzondere werken van Penone (leren lappen met afdrukken van bomen, een bronzen boom die als een schatkist openligt en een laag hars laat zien), Bill Viola (5 videoschermen als bewegende schilderijen), Bernhard Frize (een groot doek waar bijna niets op te zien lijkt, maar waar vanaf de zijkant de kleur vanaf spat, in het echt nog veel meer dan op dit filmpje).




We zagen de giga stoelen, tafels en borden van Robert Therrien. Vervreemdend om mensen naast een stapel borden te zien staan, die boven hun hoofd uitsteekt. Therrien beeldt vooral spullen af die elk huishouden in Amerika heeft. Voor Amerikanen zijn deze borden een must, iedereen heeft ze en ze zijn zo gewoon als de waterglazen van de Hema hier bij ons (die heeft echt iedereen).


De borden van Therrien

Vanwege de rondleiding kregen we een extraatje: het wolhokje van Anish Kapoor mocht even open, die met de holte in de vloer. Die holte lijkt zelfs als je van dichtbij kijkt op een fluwelen kussen dat erop ligt. Geen gat, maar een verhoging. Geweldig, dit gezichtsbedrog.

In één van de gangen hing een werk dat voor mij een ontdekking was. Een Nederlandse kunstenaar Job Koelewijn, maakte in 1998 een foto in New York die echt ingenieus is. Er zijn van die grote steden waar je je een beetje verloren voelt tussen alle hoge gebouwen en de hectiek. Waarom leven daar eigenlijk mensen? Het ziet er zo mensonvriendelijk uit!
Koelewijn fotografeert zichzelf met een 'flat' van glazen en dienbladen, heel wankel, heel breekbaar, heel erg lijkend op de flatgebouwen om de balancerende Koelewijn heen. Het werk heel 'A balancing act'. Op deze foto lijken de echte flatgebouwen ook iets wankels te krijgen.

A balancing act van Job Koelewijn
Best schokkend om je te realiseren dat een paar jaar later twee gigantische torens in New York instortten door de aanslag op 9-11......Dat maakt dit werk bijna tot een voorspelling.

1 opmerking:

  1. Ja prachtig hè dat werk van Bernhard Frize: een van mijn Pont-favorieten! En modern: ja, maar lang niet alles en soms met zoveel verhaal en toelichting... Ook in het verleden zijn schokkende en zwaar emotionerende dingen gemaakt! zonder Carvaggio, El Greco en Vermeer (mijn absolute favorieten) geen modernen.

    BeantwoordenVerwijderen