zondag 31 juli 2011

#zg11 Als ik een lijst voor Zomergasten zou mogen maken...

Iedereen die Zomergasten kijkt, gaat denken over zijn eigen favoriete tv-fragmenten. Iedereen wil zo wel een avond vullen, wat een voorrecht! Elk jaar bij de nieuwe serie ga ik weer bedenken wat mijn favoriete fragmenten zijn, en dan blijkt dat nog best lastig om een mooie lijst te maken, met van alles wat. Hieronder een kleine poging.

“Wij keken elke week”. Ook ik herinner met dat, maar het bleek maar eens per maand uitgezonden te worden! Adriaan van Dis, wij zaten met z’n allen op zondagavond aan de buis voor deze slow-television. Uur na uur kwamen schrijvers voorbij, kunstenaars, wetenschappers. De helft van de tijd had ik geen idee waar het over ging, maar het keek zo lekker, het luisterde zo lekker. Jaren laten kreeg ik de dvdbox met 100 uitgekozen gesprekken. Frappant om te zien dat ik veel van de schrijvers die Adriaan van Dis in de jaren ’70 en ’80 in zijn programma had gehad, in de jaren ’90 heb gelezen, zonder dat ik nog wist dat ze in zijn programma zijn geweest!
Favoriet stukje: Adriaan van Dis met Charlotte Mutsaers

Als klein kind keek ik hier met zoveel plezier naar! Dunderklumpen, een kinderserie uit Zweden met echte filmbeelden en tekenfilm door elkaar. Deze serie prikkelt de fantasie, de vrolijkheid en de kleurrijkheid van het bestaan. Prachtig!


Ik ben in mijn leven regelmatig naar balletvoorstellingen geweest in de schouwburg. Vaak heel mooi. Nog steeds kan ik met veel plezier en verbazing kijken naar de sierlijkheid van het menselijk lichaam in dans. Eén van de allermooiste dansen die ik ooit heb gezien is Jardi Tancat van de Spaanse choreograaf Nacho Duato. Ik zag het eerst op tv en leek in het beeld gezogen te worden. Die namen Jardi Tancat en Nacho Duato waren voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Toen ik jaren later zag dat dit stuk opgevoerd werd in de Stadsschouwburg van Amsterdam tijdens de Uitmarkt, MOEST ik daarheen. Twee vriendinnen zouden mee, maar die waren laat! Ik kon het niet verdragen dat ik dit stuk zou moeten missen omdat die twee te laat waren en ik handelde heel egoïstisch: ik ging naar binnen zonder op ze te wachten! Ik had een goede plaats en kwam met tranen in mijn ogen de zaal uit. Zó mooi, dit ballet. Buiten wachtten twee zure vriendinnen, maar dat kon me niets schelen, ik had mijn favoriete ballet in het echt gezien.

Zelden blijf ik thuis voor een tv-programma. Ik heb nooit videorecorder gehad en hou niet zo van Uitzending Gemist. Ik kijk iets het liefst als het uitgezonden wordt. Het Schaep met de 5 Pooten is een serie waarvoor ik thuis bleef. Wekenlang maakte ik op zondagavond geen afspraken, want ik zat aan de buis gekluisterd om het te zien. Prachtige tv, vol fantasie en vrolijkheid. Eigenlijk hetzelfde als bij Dunderklumpen!


Van mijn ouders kreeg ik ooit een groot boek, een fotoboek over de honingjagers in Nepal. Een fascinerend leven van mannen die aan bergen hangen en daar hele honingraten vanaf halen. Doodeng om ze te zien hangen en dan is hun werk uiteraard ook nog es gevaarlijk vanwege de steken van de bijen. Taaie, geharde mensen, zonder angst, die hun leven riskeren voor honing, omdat dat al eeuwen zo gaat.
Ik hou van dergelijke tradities, volken, manieren van leven van mensen ver weg. Datgene wat het verst is van wat ik ken, daar hou ik van om te zien. Ik hou ervan te zien hoe verschillend mensen leven van mijn leven. Veel van deze tradities verdwijnen, want de moderne technieken maken ze overbodig. Het worden vergeten tradities die nog door een handjevol gedaan worden. Kennis en kunde gaan verloren.


De BBC zendt de natuurserie Natural World uit. Zij brengen natuurseries op een stoerdere manier, met leuke presentatoren (niet van die baardmannen met groene kleren aan). Natuur werd echt spannend gemaakt. De beelden waren vaak spectaculair. In één aflevering werd het leven van een Peruaanse poema (of jaguar of cheetah?) gefilmd, haar lekker rustige leventje in het vrijwel verlaten, ruige landschap, het nestje dat ze wierp en de strijd om haar jongen groot te brengen, de sneeuw die het leven zo moeilijk maakt, de eenzaamheid, het werd met zoveel liefde gefilmd. Diverse jaren ging de filmploeg terug naar haar ruige leefgebied en zocht haar dan weer op. Het was of er een vriendschap was ontstaan tussen het wilde dier en de mens. Maakte diepe indruk op me.
De link naar dit stukje heb ik niet kunnen vinden.

Ik had een hekel aan zwemles op school. Vanuit de lagere school van Bergeijk gingen we met de bus naar het zwembad in Eersel. De eerste les moesten we laten zien wat we al konden, of eigenlijk, wat we al durfden. Sommigen konden al wat dobberen, poedelen, of durfden kopje onder te gaan. Ik durfde niets. Ik heb nooit van veel water gehouden, van zwembaden, badpakken of bikini’s. Als klein kind scheen ik echt een vreselijk drama te maken elke keer dat mijn haar gewassen moest worden. Allemaal even vreselijk. Ik durfde bij die 1e zwemles dus ook niet eens mijn gezicht een beetje onder water te doen. Ik kan nog de spanning voelen van dat moment. Bert Haanstra heeft dat gezien, die worsteling van een kind, met andere kinderen eromheen, die wél wat durfden, en jij dan niet, écht niet. Dezelfde wanhoop zal op mijn gezichtje te zien zijn geweest… (geen goeie kwaliteit van dit filmpje, maar kon dit fragment niet beter vinden)

2 opmerkingen:

  1. Heel tof dit lijstje! Zou lijken op mijn lijstje! Tja, TV heeft heel veel moois te bieden, als je maar selectief kijkt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als je ooit zo'n lijstje maakt, laat t me dan weten, ben benieuwd.

    BeantwoordenVerwijderen